खरा सुपर हिरो

कधी कधी खऱ्या आयुष्यात घडणाऱ्या काही घटना आपल्याला फिल्मी कथा वाटतात. पण त्या केवळ खऱ्या नसतातच, तर त्या मानवी धैर्य, समर्पण आणि कर्तव्यभावनेचे अप्रतिम उदाहरण ठरतात. अशीच एक हृदयस्पर्शी घटना लखनऊच्या किंग जॉर्ज मेडिकल युनिव्हर्सिटी (KGMU) येथे घडली, जिथे डॉ. अंकुर बजाज आणि त्यांच्या टीमने तीन वर्षांच्या कार्तिकच्या जीवासाठी अशक्यप्राय लढाई लढली.

केवळ तीन वर्षांचा कार्तिक घराच्या गॅलरीतून अचानक २० फूट खाली पडतो. पडताना एका लोखंडी रॉडवर तो कोसळतो, जो त्याच्या डोक्यातून आणि खांद्यातून आरपार घुसतो.

कुटुंबीय हादरून जातात. त्याला तातडीने रुग्णालयात नेलं जातं.

एका खासगी रुग्णालयात शस्त्रक्रियेसाठी १५ लाख रुपये मागितले जातात.

कार्तिकच्या कुटुंबासाठी एवढी मोठी रक्कम जमवणं अशक्य होतं. हळूहळू त्यांनी जगण्याची आशाच सोडून दिली.

याच क्षणी KGMU मधील डॉ. अंकुर बजाज आणि त्यांची टीम पुढे येतात.

फक्त २५ हजार रुपयांत त्यांनी अत्यंत गुंतागुंतीची आणि जीवघेणी शस्त्रक्रिया करण्याचा निर्णय घेतला.

प्रॉपर CT स्कॅनशिवाय, केवळ धाडस, कौशल्य आणि आत्मविश्वासाच्या जोरावर त्यांनी ही मोहीम हाती घेतली.

तीन तासांहून अधिक काळ चाललेल्या या शस्त्रक्रियेत डॉक्टरांनी कार्तिकच्या डोक्यातून आणि खांद्यातून घुसलेला रॉड काळजीपूर्वक बाहेर काढला.

सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे — कार्तिकला कुठलीही अतिरिक्त इजा न होता शस्त्रक्रिया यशस्वी झाली.

पण खरी कसोटी अजून बाकी होती.

त्याच वेळी, शस्त्रक्रिया सुरू असताना, डॉ. बजाज यांच्या आईला हृदयविकाराचा झटका येतो आणि त्यांना त्या रुग्णालयातच दाखल केलं जातं.

तरीसुद्धा, डॉ. बजाज यांनी वैयक्तिक परिस्थिती बाजूला ठेवून, कर्तव्याला प्राधान्य दिलं आणि कार्तिकची शस्त्रक्रिया पूर्ण केली.

सुपरहिरो आपल्यातच असतात 👑

आज कार्तिक सुरक्षित आहे, आणि त्याच्या चेहऱ्यावर पुन्हा हसू फुललंय.

या घटनेतून आपण शिकतो की सुपरहिरो नेहमी चित्रपटांतच नसतात,

ते आपल्यातच असतात — डॉक्टर, शिक्षक, सैनिक, आई-वडील...

जे स्वतःचं आयुष्य दुसऱ्यांसाठी समर्पित करतात, तेच खरे सुपरहिरो!

डॉ. अंकुर बजाज आणि त्यांच्या टीमने सिद्ध केलं की समर्पण, कौशल्य आणि कर्तव्यनिष्ठा असेल, तर अशक्यही शक्य होतं.

🙏 सलाम आहे या खऱ्या हिरोंना! 🩺❤️

औदुंबर वृक्ष महत्त्व

भारतीय संस्कृतीत प्रत्येक वृक्षाला एक वेगळं स्थान आहे. पिंपळ, वड, तुलसी यांसारखे झाडे जशी पूजनीय मानली जातात, तसंच औदुंबर वृक्षालाही अत्यंत पवित्र मानलं जातं. औदुंबराच्या झाडाभोवती प्रदक्षिणा घालण्याची परंपरा आपल्याला फार पूर्वीपासून आहे. पण त्यामागे एक अद्भुत आणि दैवी कथा दडलेली आहे.

पुराणकथेनुसार, असुरराज हिरण्यकश्यपूने आपल्या अत्याचारांनी त्रस्त केले होते. तेव्हा भगवान विष्णूंनी नरसिंह अवतार धारण करून त्याचा वध केला. परंतु हिरण्यकश्यपूच्या पोटात असलेले कालकूट विष नरसिंह भगवानाच्या नखांना लागून त्यांना तीव्र जळजळ होऊ लागली.

भगवानाच्या त्या जळजळीला शांत करण्यासाठी माता लक्ष्मीने औदुंबर वृक्षाच्या पानांचा लेप त्यांच्या नखांवर लावला. त्या क्षणापासून नरसिंह भगवानाला आराम मिळाला.

त्या प्रसंगानंतर लक्ष्मी-नरसिंह स्वामींनी औदुंबर वृक्षाला आशीर्वाद दिला की –

"आमचा वास सदैव औदुंबर वृक्षात राहील."

त्यामुळे हा वृक्ष केवळ औषधीच नाही तर दैवी आणि पूजनीय झाला.

औदुंबराच्या झाडाभोवती प्रदक्षिणा घालणे ही फक्त धार्मिक कृती नसून त्यामध्ये आध्यात्मिक सामर्थ्य दडलेले आहे.

धर्मशास्त्रांनुसार,

"औदुंबर वृक्षाभोवती टाकलेले प्रत्येक पाऊल हे एक वाजपेय यज्ञासमान फळ देणारे असते."

आजच्या धकाधकीच्या जीवनात आपण मोठे यज्ञ, पूजा नेहमी करू शकत नाही. पण औदुंबराच्या झाडाभोवती श्रद्धेने प्रदक्षिणा घातली, तर त्यातूनही आपल्याला तेवढंच पुण्यफळ मिळतं. यामुळे मन शांत होतं, श्रद्धा वाढते आणि दैवी शक्तीची अनुभूती येते.

🌿 म्हणूनच औदुंबर वृक्ष हा केवळ झाड नाही, तर भगवान नरसिंह आणि लक्ष्मीमातेचं साक्षात् निवासस्थान आहे.

सुट्टीच्या दिवशी पैसे ट्रान्सफर करणं योग्य का नाही?

सुट्टीच्या दिवशी पैसे ट्रान्सफर करणं योग्य का नाही?

आजच्या डिजिटल युगात आपण काही सेकंदात मोबाईलवरून लाखोंची रक्कम ट्रान्सफर करू शकतो. UPI, IMPS, NEFT आणि RTGS मुळे बँकेत जाण्याची गरजच उरली नाही. पण एक प्रश्न नेहमी पडतो – सुट्टीच्या दिवशी मोठ्या रकमेचे ट्रान्सफर सुरक्षित आहे का?

पैसे "मधल्या मध्ये" कुठे जातात?

IMPS वापरून पैसे पाठवले की तुमच्या बँकेकडून (उदा. Yes Bank) रक्कम डेबिट होते आणि ती NPCI (National Payments Corporation of India) च्या सिस्टममध्ये जाते. त्यानंतर ती रक्कम beneficiary बँकेकडे (उदा. HDFC) क्रेडिट केली जाते.

जर सुट्टीमुळे किंवा तांत्रिक बिघाडामुळे पैसे beneficiary बँकेत पोहोचले नाहीत, तर ते NPCI च्या सुरक्षित settlement मध्ये on hold राहतात. हे पैसे हवेत नाहीत, तर सुरक्षितपणे होल्डवर असतात आणि साधारण T+1 working day मध्ये पाठवणाऱ्या बँकेत परत येतात.

सुट्टीच्या दिवशी पेमेंट रिस्की का?

1. System Load – सणासुदीच्या दिवशी ट्रान्झॅक्शनचा खूपच जास्त भार असतो.

2. Bank Downtime – काही बँका सुट्टीच्या दिवशी maintenance करतात.

3. Delay in Refund – जर ट्रान्झॅक्शन फेल झालं तर रक्कम परत येण्यासाठी सुट्टी संपेपर्यंत थांबावं लागतं.

UPI 24x7 बहुतांश वेळा चालते छोट्या रकमेसाठी

IMPS 24x7 कधी कधी delay/hold 2 लाखापर्यंतच्या रकमेसाठी, पण working day ला जास्त safe

NEFT 24x7 (batch settlement) सुट्टीला delay होऊ शकतो Regular payments, working day प्राधान्य

RTGS फक्त working hours सुट्टीला बंद 2 लाखांपेक्षा जास्त रकमेकरता, फक्त working day

भविष्यात काय काळजी घ्यावी?

मोठी रक्कम (₹50,000 पेक्षा जास्त) ट्रान्सफर करायची असल्यास working day आणि बँकिंग अवर्स मध्ये करा.

सणासुदीच्या दिवशी फक्त लहान, तातडीच्या पेमेंटसाठी UPI/IMPS वापरा.

महत्त्वाचे व्यवहार करण्याआधी बँकेची transaction limit आणि downtime schedule तपासा.

सुट्टीच्या दिवशी पैसे ट्रान्सफर करणं पूर्णपणे चुकीचं नाही, पण मोठी रक्कम पाठवताना धोका वाढतो. योग्य मोड, योग्य वेळ आणि योग्य रक्कम निवडल्यास तुमचे व्यवहार सुरक्षित आणि सुरळीत होतील.

लोनचा लाडू – दिसायला गोड, पचवायला कठीण

आजच्या जगात “स्वाइप करा, नंतर भरा” हा ट्रेंड खूप वाढला आहे. क्रेडिट कार्ड असो किंवा पर्सनल लोन – सुरुवातीला ते सोयीस्कर वाटतं, पण खरी भीती हप्त्यांच्या डोंगराखाली दबून जगण्यात आहे.

१. व्याजाचा भयंकर सापळा

एकदा का तुम्ही वेळेवर पेमेंट नाही केलं, की 30% पर्यंत व्याजदर लागतो. म्हणजेच १०,००० रुपयांचे कर्ज काही महिन्यांत १५,०००-२०,००० पर्यंत फुगते. हे व्याज थांबवणं जवळजवळ अशक्य होतं.

२. हप्त्यांचा डोंगर

एका कार्डावर थोडं, दुसऱ्या कार्डावर थोडं – आणि बघता बघता पाच-दहा हप्त्यांचा डोंगर तयार होतो. पगाराचा अर्ध्याहून जास्त भाग फक्त बँकेला परत देण्यात जातो. आयुष्यातील स्वप्ने, प्रगती आणि घरचं सुख – सगळं बळी पडतं.

३. मानसिक ताण आणि अस्वस्थता

बँकेच्या कलेक्शन कॉल्स, मेसेजेस, ईमेल्स – दिवस-रात्र सुरूच. हप्ते भरण्यासाठी कुठून पैसे आणायचे हा सततचा ताण झोप उडवतो. तणावामुळे आरोग्य बिघडतं, नातेसंबंध बिघडतात, आणि कुटुंबावर परिणाम होतो.

४. क्रेडिट स्कोरचा नाश

एकदा पेमेंट उशिरा झालं की तुमचा CIBIL स्कोर कोसळतो. म्हणजे पुढे घराचं लोन, गाडीचं लोन, अगदी साधं पर्सनल लोनही मिळणं अवघड होतं. बँका कायमचं “नो” म्हणतात.

५. भविष्यावर परिणाम

आज न भरलेलं १०,००० उद्या ५०,००० होतं, आणि नंतर लाखांच्या घरात जातं. हा बोजा फक्त वर्तमानच नाही तर भविष्यातील सर्व स्वप्नं उद्ध्वस्त करतो – मुलांचं शिक्षण, घर घेणं, गुंतवणूक करणं – सगळं थांबतं.

क्रेडिट कार्ड आणि लोन ही सुविधा नाही, तर एक साखळी आहे.

वेळेवर पेमेंट नाही केलं, तर ही साखळी तुमच्या आयुष्याला कैद करते.

“कर्ज हे आरामदायी दिसणारं विष आहे – हळूहळू ते आयुष्य संपवतं.”

बापूंचा अनुभव : आडमार्गी पाऊल पडता ...

मी, राहुल एकनाथ गुरव, आज माझ्यासोबत घडलेला एक भयानक पण चमत्कारिक अनुभव तुमच्यासोबत शेअर करत आहे.

या प्रसंगात माझे लाडके बापू यांनी मला कशा प्रकारे वाचवले, हे सांगताना अजूनही अंगावर काटा येतो आहे.

सकाळी मी माझ्या बाईकवरून न्यू पनवेलला कामासाठी निघालो होतो.

ऐरोळी येथे मला पेट्रोल भरायचे होते. तिथे पेमेंटमध्ये काही समस्या आल्याने मी ठरवलं की फक्त ₹100 चे पेट्रोल भरतो आणि पुढच्या पंपावर उरलेलं भरतो.

तो Shell चा पंप होता — ₹120 लिटरच्या भावाने. त्यामुळे जवळजवळ एक लिटरही पूर्ण पेट्रोल भरलं गेलं नव्हतं.

 आधी खारघरला गेलो, मग न्यू पनवेलमधील पाच-सहा ठिकाणी काम आटोपलं.

रात्री सुमारे ९ वाजता मी परत घरी निघालो.

डोक्यात मुंबई–सातारा हायवेचा नेहमीचा रस्ता होता. पण मी Google Map लावला तर १ तास ३५ मिनिटांचा रस्ता दाखवत होता.

मला वाटलं हा रस्ता पुढे जाऊन माझ्या ओळखीच्या हायवेला जोडेल, म्हणून मी त्याच रस्त्याने निघालो.

हळूहळू रस्ता निर्जन आणि सुनसान होत चालला.

मी गृहीत धरलं हा कदाचित शॉर्टकट असेल, पण रस्ता मोठा विचित्र आणि लांब वळणाचा होता.

लवकरच लक्षात आलं की मी पनवेल खाडीच्या परिसरात आलो आहे आणि हा रस्ता नवी मुंबई एअरपोर्टच्या भोवती ७५% फेरी मारून मग वहाळ नावाच्या ठिकाणी बाहेर पडतो.

आधीच पेट्रोल खूप कमी — एक लिटरपेक्षा कमी.

सभोवताली वस्ती नाही, पेट्रोल पंप नाही.

रात्री ९:३०–९:४५ ची वेळ.

रस्त्यावर फक्त मोठे ट्रक, कंटेनर आणि काही कार.

बाईक बंद पडली असती तर वाचवायला कोणीच नसतं.

या परिस्थितीत मी घाबरून गेलो आणि चालता चालता डोळ्यात पाणी आलं.

मी मोठ्याने "बापू, वाचवा मला! बापू, मला योग्य रस्त्यावर आणा!" अशी प्रार्थना करू लागलो.

सोबत "रामा रामा, आत्मा रामा, त्रिविक्रम सद्गुरु समर्थ" हा जप मोठ्या आवाजात करू लागलो.

भीतीमुळे घसा कोरडा पडला होता.

बराच प्रवास केल्यानंतर मला एक ठिकाणी हायवे आडवा दिसला.

एका कोपऱ्यावर बाईकवर उभा असलेला एक व्यक्ती दिसला.

मी त्याच्याकडे हात जोडून रस्ता विचारला.

त्याने सांगितले —

"तुम्ही ठाण्याला जायचे म्हणता, पण अगदी वेगळ्याच ठिकाणी आला आहात!"

त्याने मला एका गल्लीतून योग्य हायवे दाखवला आणि जवळचा पेट्रोल पंप कुठे आहे ते सांगितले.

त्याने स्वतः मला घणसोलीपर्यंत मार्ग दाखवत साथ दिली — "इथून लेफ्ट, इथून राईट" सांगत गेला.

मी त्याला मनापासून धन्यवाद दिले.

दोन-तीन ब्रिज ओलांडल्यावर मला HP पेट्रोल पंपाचे साइन दिसले.

गाडी पेट्रोल पंपावर नेऊन फुल टाकी भरली.

तेव्हा लक्षात आलं —

टाकीत पेट्रोल शून्याच्या जवळ होतं.

इतक्या लांबचा प्रवास पेट्रोल न संपता होणे, हे केवळ बापूंचा चमत्कार होता.

मी आईला फोन केला.

आई गुरुवारी प्रवचनात होती, तेव्हा साईबाबांची आरती सुरू होती.

ती मी कानाला लावून ऐकली आणि पुन्हा बापूंची मनापासून प्रार्थना केली.

नंतर समजलं की त्या गुरुवारी बापूंनी "श्री दत्त करुणात्रिपदी" वाचायला सांगितले होते.

त्यात एक वाक्य आहे —

"मी आडमार्गी पाऊल ठेवता, तू आन सी जागेवर भक्ता"

हे वाक्य माझ्या प्रसंगाशी अगदी जुळलं.

बापूंनी मला चुकलेल्या आडमार्गावरून योग्य मार्गावर आणून सोडलं.

त्या काळोख्या रात्री, निर्जन रस्त्यावर, योग्य व्यक्ती भेटणे, पेट्रोल संपलेच नाही —

हे सर्व फक्त माझ्या बापूं माझ्यासोबत आहेत हे सांगणारे  संकेत होते.

आज मी बापूंना साष्टांग नमस्कार करून म्हणतो —

"तुमच्याशिवाय हा प्रवास शक्यच नव्हता!"

🙏 हरिओम, श्रीराम, अंबज्ञ 🙏

वाघाचा पिंजरा...क्रेडिट कार्ड

आपल्या आसपास बघा. आज प्रत्येकजण "Cashless" होण्याच्या मागे आहे. बँका, ऑफर्स, रिवॉर्ड पॉइंट्स, कॅशबॅक – सगळं काही खूप आकर्षक दिसतं. पण यामागे एक सत्य आहे, जे बहुतांश लोक उशिरा ओळखतात.

क्रेडिट कार्ड म्हणजेच वाघाचा पिंजरा.

४५ दिवसांची गोड झोप

बँका आपल्याला सांगतात – “आत्ताच खरेदी करा, ४५ दिवसांनी पैसे द्या”.

पहिल्या नजरेला हे एकदम फायदेशीर वाटतं.

पण खरं काय?

बँकांना माहित असतं की ४५ दिवसांनी सगळ्यांकडे पैसे असतीलच असं नाही. आणि ज्या दिवशी आपण पैसे भरू शकलो नाही, त्या दिवसापासून सुरू होतो व्याजाचा भयानक खेळ.

एक चूक = मेजर व्याज

एकदा का पेमेंट लेट झालं, की व्याजाचे दर ३०%–४५% पर्यंत जाऊ शकतात. म्हणजे घेतलेल्यापेक्षा खूप जास्त पैसे बँकेला परत द्यावे लागतात.

यालाच मी म्हणतो – "वाघाच्या पिंजर्‍यात पाय अडकवण

0% EMI

Buy Now Pay Later

Cashback & Rewards

हे सगळं ऐकायला गोड आहे, पण हेच जास्त खर्च करायला लावणारं आहे.

आपण गरज नसलेली गोष्टही “ऑफर आहे म्हणून” घेतो.

क्रेडिट कार्ड जर UPI ला जोडले, तर खर्च करण्यावर अजिबात नियंत्रण राहत नाही.

थोडा विचार करा – डेबिट कार्ड किंवा UPI पेमेंटमध्ये आपल्या खात्यातील पैसे कमी होताना आपण बघतो, त्यामुळे थोडं थांबतो. पण क्रेडिट कार्डमध्ये? – "नंतर बघू".

आणि हेच नंतर मोठं ओझं बनतं.

काय करावे?

1. जेवढे कमावता, तेवढ्यावरच जगा.

2. क्रेडिट कार्ड फक्त Emergency साठी ठेवा, रोजच्या खर्चासाठी नाही.

3. कोणत्याही ऑफरच्या मोहात पडण्याआधी दोनदा विचार करा – गरज आहे का?

4. UPI ला क्रेडिट कार्ड कधीच जोडू नका.

क्रेडिट कार्ड म्हणजे साधन आहे – पण ते योग्य वापरलं तरच. अन्यथा, ते एक मोहक पिंजरा आहे, ज्यातून बाहेर पडणं कठीण आहे.

बँका व्यवसाय करतात, त्यांचं ध्येय नफा कमावणं आहे. आपण मात्र आपल्या पैशांचं रक्षण करणं शिकलं पाहिजे.

नक्षीकाम – लाकडावरचं आणि आयुष्यावरचं

जेव्हा एखादं झाड कापलं जातं, तेव्हा त्यातून मिळालेलं लाकूड एकदम साधं, काहीशा अर्थाने “नसलेलं” असतं. त्याला ना कोणताही आकार, ना उपयोग. अशा लाकडाची किंमतही फारशी नसते — सरपणासाठी काही रुपयांमध्ये विकलं जातं.

पण जरा कल्पना करा, हेच लाकूड जर कोणी कुशल कारागीराच्या हातात गेलं, तर?

त्याच लाकडावर जर नक्षीकाम झालं, त्याचं रूपांतर एखाद्या सुंदर मूर्तीत, फ्रेममध्ये, दरवाजात, शोभेच्या किंवा उपयोगी वस्तूंमध्ये झालं, तर त्याची किंमत काही पटीनं वाढते. त्याला हवीहवीशी मागणी असते — कारण त्यात मूल्य निर्माण झालेलं असतं.

हेच गणित माणसाच्या जीवनालाही लागू होतं.

जेव्हा माणूस जन्माला येतो, तेव्हा तोसुद्धा त्या कापलेल्या लाकडासारखाच असतो — साधा, अपरिपक्व, मूल्यविहीन. पण हळूहळू शिक्षण, कौशल्य, अनुभव, शिस्त, आणि मेहनत या साऱ्यांच्या माध्यमातून तो स्वतःवर नक्षीकाम करतो.

एमबीए, डॉक्टरेट, कोर्सेस, ट्रेनिंग्स, नवीन स्किल्स — ही सगळी नक्षीकामाचंच एक रूप आहे.

माणूस जेवढा स्वतःला घडवतो, घडवून घेतो, तेवढीच त्याची किंमत वाढते. तो अधिक मागणीत येतो — जसं की नक्षीकाम झालेलं लाकूड. आणि जो काहीही शिकत नाही, वाढवत नाही, तो आयुष्यभर त्या सरपणाच्या लाकडासारखाच राहतो — कमी किंमतीत, दुर्लक्षित.

स्वतःचं नक्षीकाम, स्वतःच करावं लागतं.

हेच वामनराव पै यांनी सांगितलेलं अमूल्य वाक्य —

> "तूच आहेस तुझ्या जीवनाचा शिल्पकार."

आज जर आपल्याला करिअरमध्ये यश हवं असेल, तर आपल्याला अपग्रेड व्हावं लागेल —

एमबीए करावा लागेल

डॉक्टरेट करावी लागेल

नवीन स्किल्स शिकाव्या लागतील

नियमित शिकत राहावं लागेल

बिझनेस करत असाल तर तो गावात, राज्यात, देशात, देशाबाहेर — सतत विस्तारत न्यावा लागेल.

यश हे थांबलेल्या माणसाला मिळत नाही, ते चालणाऱ्या आणि नक्षीकाम करत राहणाऱ्या माणसालाच मिळतं.

म्हणूनच...

आपल्यालाच स्वतःला घडवायचं आहे,

आपल्यालाच आपल्यावर नक्षीकाम करायचं आहे,

कारण नक्षीकाम केल्यावरच लाकडाला किंमत मिळते,

आणि स्वतःवर काम केल्यावरच माणसाला व्हॅल्यू मिळते.

तुमचं प्रत्येक कौशल्य हे एक नक्षीकाम आहे —

शिका, घडवा, आणि स्वतःच्या आयुष्याला अमूल्य बनवा.