नक्षीकाम – लाकडावरचं आणि आयुष्यावरचं

जेव्हा एखादं झाड कापलं जातं, तेव्हा त्यातून मिळालेलं लाकूड एकदम साधं, काहीशा अर्थाने “नसलेलं” असतं. त्याला ना कोणताही आकार, ना उपयोग. अशा लाकडाची किंमतही फारशी नसते — सरपणासाठी काही रुपयांमध्ये विकलं जातं.

पण जरा कल्पना करा, हेच लाकूड जर कोणी कुशल कारागीराच्या हातात गेलं, तर?

त्याच लाकडावर जर नक्षीकाम झालं, त्याचं रूपांतर एखाद्या सुंदर मूर्तीत, फ्रेममध्ये, दरवाजात, शोभेच्या किंवा उपयोगी वस्तूंमध्ये झालं, तर त्याची किंमत काही पटीनं वाढते. त्याला हवीहवीशी मागणी असते — कारण त्यात मूल्य निर्माण झालेलं असतं.

हेच गणित माणसाच्या जीवनालाही लागू होतं.

जेव्हा माणूस जन्माला येतो, तेव्हा तोसुद्धा त्या कापलेल्या लाकडासारखाच असतो — साधा, अपरिपक्व, मूल्यविहीन. पण हळूहळू शिक्षण, कौशल्य, अनुभव, शिस्त, आणि मेहनत या साऱ्यांच्या माध्यमातून तो स्वतःवर नक्षीकाम करतो.

एमबीए, डॉक्टरेट, कोर्सेस, ट्रेनिंग्स, नवीन स्किल्स — ही सगळी नक्षीकामाचंच एक रूप आहे.

माणूस जेवढा स्वतःला घडवतो, घडवून घेतो, तेवढीच त्याची किंमत वाढते. तो अधिक मागणीत येतो — जसं की नक्षीकाम झालेलं लाकूड. आणि जो काहीही शिकत नाही, वाढवत नाही, तो आयुष्यभर त्या सरपणाच्या लाकडासारखाच राहतो — कमी किंमतीत, दुर्लक्षित.

स्वतःचं नक्षीकाम, स्वतःच करावं लागतं.

हेच वामनराव पै यांनी सांगितलेलं अमूल्य वाक्य —

> "तूच आहेस तुझ्या जीवनाचा शिल्पकार."

आज जर आपल्याला करिअरमध्ये यश हवं असेल, तर आपल्याला अपग्रेड व्हावं लागेल —

एमबीए करावा लागेल

डॉक्टरेट करावी लागेल

नवीन स्किल्स शिकाव्या लागतील

नियमित शिकत राहावं लागेल

बिझनेस करत असाल तर तो गावात, राज्यात, देशात, देशाबाहेर — सतत विस्तारत न्यावा लागेल.

यश हे थांबलेल्या माणसाला मिळत नाही, ते चालणाऱ्या आणि नक्षीकाम करत राहणाऱ्या माणसालाच मिळतं.

म्हणूनच...

आपल्यालाच स्वतःला घडवायचं आहे,

आपल्यालाच आपल्यावर नक्षीकाम करायचं आहे,

कारण नक्षीकाम केल्यावरच लाकडाला किंमत मिळते,

आणि स्वतःवर काम केल्यावरच माणसाला व्हॅल्यू मिळते.

तुमचं प्रत्येक कौशल्य हे एक नक्षीकाम आहे —

शिका, घडवा, आणि स्वतःच्या आयुष्याला अमूल्य बनवा.